Ырысы мен бақытының кілтін тек ынтымақтан іздеген қазақ халқы бір ауыз сөзбен де бірлікке шақыра білген. Әбу Һурайрадан жеткен хадисте Пайғамбарымыз (ол кісіге Алланың игілігі мен сәлемі болсын): «Уа, Алланың құлдары! Өзара тату, бауырмал болыңдар...» – деген еді (Муслим).  Сондай бауырмалдыққа шақырған мына ғибратты оқиғаны назарларыңызға ұсынамыз.

Бірде іргелес отырған Жаңту мен Жантас деп аталатын екі ауылдың жігіттері шабындыққа таласып қалады. Ақырында бірін-бірі көрмеуге серт берісіп, екеуі де ат кекілін кесіседі. Ай өтеді, жыл өтеді. Бірақ екеуі татуласпай қояды. Әкелері мен аталарының ақыл-кеңесіне де мойынсұнбайды. Осыны естіген би араздасқан жігіттерді шақыртады. Төле бидің үйіне екі жақтан келген екі жігіт аттарын бір қазыққа байлап үйге кіреді. Би ләм-мим демей екі жігітпен сыртқа шықса, екеуінің аттары бір-біріне сүйеніп, қасысып тұр дейді.

– Қандай керемет, мына екеуінің татуын қарашы? – дейді Төле би қасынып тұрған аттарды көріп. – кекілдері де келісті екен! Бидің тұспалдап айтқан сөзінің мәнін ұққан екі жігіт дереу сол жерде қол алысып, татуласқан деседі.

Сонда Төле:

Жалғанда ойлап тұрсаң бірлік керек,

Бірлікті ойлаған соң тірлік керек.

Ағайынға ала көз бола қалсаң,

Аузыңнан несібеңді біреу жемек! – деп өлеңдете жөнелеген екен. Осылай жүгенсіз кеткенді ым-ишарамен-ақ жөнге салатын қазақтың тектілігі, даналығы деген, міне, осы!  Біз бұл ғибратты оқиғадан бір ауыз сөздің қадір-қасиетін және адамдармен дауласудың дұрыс емес екендігін аңғарамыз. Дауласу демекші, ілгеріде бір кісі ұзақ өмір сүрген екен. Бір кісі келіп «сіздің ұзақ өмір сүруіңіздің сыры неде?» – десе, «мен өмірімде ешкіммен дауласқан емеспін» деген екен. Сонда сұрақ қойған кісі:«қалай сонда, өмірде дауласапай жүру мүмкін емес қой?», десе, «иә, сіздікі де дұрыс» деген екен.